Mien noam is Gineke Damsma en de trötse bezitster van Tante Til. Ien 2009 heb ik de stoute schoenen aantrokken en ben ik met Poasen op de bonnefooi moar begonnen met mien ondernemingkje.
De veurkoamer van onze oorspronkelijke boerderij werd deur ons gezin hoast niet bruukt en dut nou dienst as theehuus. Joar noa joar kreeg ik noamelijk veural ien de zummer regelmoatig de vroag: "Kunnen wij hier in Enumatil ook ergens een verfrissing krijgen?" Soms bood ik de mensen dan een eigengemoakt kopke kovvie aan op mien ôlle bankje veur ien de tuun. En zo begon het eigenlijks bie mie te kriebelen.
As verpleegkundige bie mensen met een verstandelijke beperking was dit toch wel heule andere koek ( en die heb ik ook: Van Knol uut Grunn'n natuurlijk!)
En toch hemmen de zörg en de horeca veul overeenkomsten. Een ôld Grunnings spreekwoord spreekt veur zich wat dit aangijt: "Een boer blift een boer, en as't hom omkeerst is't nog een boer!".
Tante Til bleek geliek al een schot ien de roos: veul passanten, of dat nou op de fiets, lopend, ien de auto of zelfs met de kano was, wisten mie te vinden. Noa viefentwintig joar ken je eindelijk weer es een ijsco of wat te drinken kriegen ien het dörp.
En Tante Til? Die het er nog gien seconde spiet van had!